σταθερωτήρας

ο, Ν

ναυτ. γυροσκοπικός μηχανισμός στο κύτος τού πλοίου που ενεργεί σε δύο πλατιά εξέχοντα πτερύγια ώστε να περιορίζονται οι κλίσεις τού πλοίου κατά τους διατοιχισμούς.

[ΕΤΥΜΟΛ. < σταθερώνω + επίθημα -τήρας (πρβλ. σιγασ-τήρας)].